28.08.2018
Die Rheinpfalz

Fer uns is de Bahnhof e Vemächtnis

Do bische platt: Es Luiche werd Vorsitzender vom Hänn-eweg-vum-Bahnhof-Verein
von Wolfgang Ohler

Es wunnerd mich schunn arisch, dass es Luiche noch so brav neewe seim Koffer uff seim Sockel hockt. Mer derft'm jo net bees sinn, wann er statt desse dorch die Stadt marschiere un laut prodeschdiere dääd. Ei Ihr wisse doch, dass de Ludwich Arnold, wie er rischdisch geheeß hat, vor iwwer hunnerd Johr de Dienstmann Nr. 1 gewest is, wie mer an seiner Kapp erkennt. Un sei Profession war, de feine Dame un Herre am Bahnhof de Koffer abzunemme un zu ihrm Quardier in de Stadt zu draan. Er is e Schlawiner gewest, hat sich gern e Schoppe spendiere losse, un es gebt net wennisch luschdische Geschichde iwwer ne.

Des mit unserm Bahnhof is net grad e luschdischie Geschichd, un kenner weeß so recht, was aus'm werre soll, e Toilettehaisje, e Internetcafé odder e Kuldurbahnhof. De Stadtverwaldung war's senächschd piepegal, bis se im Rathaus gemerkt hann, dass se sich dodemit bei de Leit net grad beliebt mache. Ich dääd vorschlaan, mir grinde e Hänn-eweg-vum-Bahnhof-Verein, wähle es Luiche zum Vorsitzende un schlaan Rabatz!

Er is e Denkmal, unser Bahnhof, un fer viel Zweebricker e Vermächtnis aus ihrer eischene Vegangeheit. Gebaut worr isser nohm Kriesch 1870/71, hat e Uhreturm mit ner Glock kriet. Im iwwernächschde Kriesch isser dorch Bombe schwer lädiert worr, un mer hat des Glöckche nuff in die Behelfskerch gehonk, die nohm Reformador Schwebel geheeß hat. Er hat zweemol die Franzosezeit iwwerstann, unser Hauptbahnhof, un genau so oft die Evakuierung erlebe misse. Er geheert enfach dezu, un domit bassda!

Alla, unser allererschder Bahnhof is er net gewest, denne hann se schunn 1857 am Schönhof bei de Dinglerche Maschinefabrik ingeweiht, um die Waggons, die dort gebaut worr sinn, glei uff's Gleis se bringe. Späder hat's dann noch e paar Bahnhöf in de Vororde gebb, in Auerbach, Ixem, Rimschwiller bis niwwer noh Hornbach.

Do kommt mer e Idee! De Auerbacher Bahnhof hat jo ah de Name Tschifflick gehat, nohm Waldschlössje vum olle Stanislaus. Dort sinn net bloß die Zuschneider un Stepperinne vum Dorndorf bis Ende de fuffzischer Johre in- un ausgestieh. Sonnern ah die Gäschd aus'm Saaland, die enuff in die Fasanerie wollde, um dort ihr Kaffee se drinke un e Stickche Kuche se esse. Ah mir aus'm Kandon sinn mi'm Koffer lieber die Cuntwischer Chaussee hinnenaus geloff un dort ingestieh, statt de lange Weesch dorch die Stadt zum Hauptbahnhof se droddele. Des Bahnhofsgebäude steht noch, weil jetzat e Wertschaft drin is. Wie wär's dann, wann mer dort unser Hauptbahnhof hinhocke dääde! Dann käme die Saalänner widder schneller in die Fasanerie zu ihrm Kaffee un Kuche. Ei numme kee Angschd, mi'm Luiche dääd ich schunn eenisch werre.